Wegen met kuilen en baby’s die huilen.

De wekker gaat en onze reis naar Raxaul kan beginnen! Na een bijna soepele vlucht van 1,5 uur komen we aan op het vliegveld van Patna. Hier mogen we met een trap het vliegtuig verlaten en onze baggage pakken van één van de twee baggagebanden. We gaan opzoek naar onze taxichauffeur, maar bij het naderen van de uitgang maken we snel weer rechtsomkeert. Een warm welkom van meer dan honderd Indiase mannen die je de toegangsweg versperren, is niet perse uitnodigend. Na wat telefoontjes waarin we de taxichauffeur vroegen ons alsjeblieft te halen, kon de autorit van 5,5 uur beginnen. Het waren hobbelige ‘wegen’ met veel verkeer, toeters en prikkels. Eenmaal aangekomen in het guesthouse van Duncan Hospital laten we de nieren weer terugzakken uit onze schouderbladen en worden de eerste indrukken van Raxaul verwerkt.

Een paar dagen later staan we op de afdeling. We observeren. Onze Nederlandse lijven pasten niet in de Indiase maatjes, dus staan we noodgedwongen langs de zijlijn in onze fleurige jurken. Het observen komt neer op twee bevallingen in het eerste uur dat we aanwezig zijn. Gedurende die week zien we vanalles voorbij komen. Dingen waar onze mond van open valt, waar we nauwelijks onze lach van in kunnen houden, maar ook tranen in onze ogen als een pasgeboren baby beademd moet worden of we de levenloze lijfjes van een veelste vroeg geboren tweeling zien.

Alles gaat anders, alles gaat snel, iedereen lijkt alles of niets te doen. De schoonmaakster helpt een handje mee bij de bevalling en even verderop staan meerdere verpleegkundigen op het bed van de patiënt om deze over te hevelen naar een ander, hoger bed.

Opeens is het pauze en eten we gekruide groenten met een soort deeg en drinken we chai. Thee met melk. De verpleegkundigen zijn lief, heel lief. Iedereen is hartelijk, kijkt je lachend aan (een heel verschil met het oogcontact vermijdende overgrote deel van de bevolking), en zwaait je uit aan het einde van de werkdag.

Waar Jess moeilijke momenten kent en naar thuis verlangt, begint Marloes, (nu officieel Laura, leve de doopnamen en officiële formulieren) te wennen aan de andere cultuur. Vandaag zag Jess haar rennen/uitglijden over de afdeling alsof ze nooit anders had gedaan. Mooi gezicht wel.

Nou, wij laten alles even bezinken en beginnen aan ons zoveelste boek.

Doeeeeeeei.